Terwijl Sinterklaas nog maar net in het land is, zijn de eerste jingle bells alweer op de radio te horen. Thee, pepernoten en op de achtergrond; “It’s beginning to look a lot like christmas”.
Aankomst van Sinterklaas
Afgelopen week kwam Sinterklaas aan in Haarlem.
Ik woon dichtbij het Spaarne, waar de Sint met zijn boot langskwam.
Kinderen aan de kade van het Spaarne hoorde ik Sinterklaas liedjes zingen terwijl zij in afwachting waren van de oude man.
Bij het horen van het liedje ‘zie ginds komt de stoomboot’ dacht ik terug aan mijn kindertijd en ervaringen met het Sinterklaasfeest.
Het zit eigenlijk al in de eerste zin van het liedje; ‘zie ginds komt de stoomboot uit Spanje weer aan’.
Door mijn aangeboren slechtziendheid heb ik de stoomboot nooit zien arriveren terwijl ik om mij heen kinderen hoorde gillen van opwinding als zij de boot in de verte zagen aankomen.
Mijn slechtziendheid werd pas op zevenjarige leeftijd ontdekt.
Als kind verborg ik mijn slechte zicht door mijn andere zintuigen volop te gebruiken, waardoor het niet direct opviel dat ik slecht zag. Vooral mijn gehoor was als kind ontzettend goed. Mijn moeder ontwierp destijds veel kleding en liet wel eens een naald op de grond vallen, die ik meestal weer als eerste terug vond omdat ik hoorde waar die viel.
Vanwege een oorontsteking die maar niet overging kwam ik bij een kinderarts. Tijdens de check werd ook mijn zicht meegenomen en bij het kijken op het bord ging het mis.
In eerste instantie dachten zowel mijn ouders als de arts dat ik aan het dollen was, iets wat ik namelijk regelmatig deed. Ik werd naar de oogarts gestuurd waar mijn ouders te horen kregen dat ik een zicht had van ongeveer 10 %.
Bij de tweede zin van het Sinterklaas liedje gaat het nog even door ‘Hij brengt ons Sint-Nicolaas ik zie hem al staan’.
Nee, natuurlijk zag ik hem niet staan.
Ik kon de kindervriend pas echt goed zien als ik bij hem op schoot zat en dat was niet iets waar ik blij van werd.
Het uiterlijk van die goede man had ik goed kunnen zien op televisie en kleurplaten maar dat was een stuk veiliger dan zo dichtbij de oude man te zijn.
Daarbij, het zat hem meer in zijn stem. Sinterklaas had voor mij een vriendelijke maar ook wel een beetje strenge stem.
Tijdens een kleurplatenactie waarbij Sinterklaas cadeautjes uitdeelde merkte hij op dat ik een beetje verlegen was omdat ik niet direct reageerde toen hij mij met zijn ogen en handen gebaarde bij hem op schoot te komen zitten.
Het was mijn slechte zicht, geen verlegenheid, al werd ik er wel verlegen van.
Surprises
Surprises op de basisschool was niet echt mijn ding en dat kwam voornamelijk doordat er ook een gedichtje bij de surprise zat. Vaak kon ik het niet lezen maar moest ik toch een poging wagen. Met mijn neus op het papier gedrukt, beslagen glazen van mijn bril die iets naar voren op mijn neus gleed van het zweet, deed ik mijn best om het handschrift te ontrafelen.
Vaak moest ik vertellen dat ik het niet kon zien en werd het gedichtje door een klasgenootje voorgelezen.
In de laatste klas van het basisonderwijs ging ik naar een school voor blinden en slechtzienden en werd alles vergroot waardoor lezen een stuk gemakkelijker ging.
Sinterklaas thuis vieren
Warme gevoelens krijg ik bij de herinneringen aan de Sinterklaasavonden in het ouderlijk huis.
Thee, warme banketstaaf en de spanning die werd opgebouwd voordat de cadeautjes de woonkamer in werden gebracht.
Ik herinner me een jaar waarin er geen jutezak werd gebruikt om de cadeautjes in naar binnen te dragen, maar werd er een oud kussensloop van mijn ouders gebruikt.
Ondanks mijn slechte zicht met, toen al , oog voor details, deed ik net alsof ik het niet zag. Want stel je voor, dat het feest niet verder zou gaan….!
There is no magic in magic, it’s all in the details.
Walt Disney