Deze blog maak ik vanuit mijn ateliertje waar ik bezoek heb van goede vriend Roel. In 2010 hebben we elkaar ontmoet tijdens een activiteit van Stichting Jongeren en Kanker. SJK zet zich in voor jongvolwassenen tussen de 18 en 39 jaar die kanker hebben (gehad) en hun naasten.
Ik realiseer mij ineens dat we ondertussen allebei te oud zijn voor de stichting…maar nog jong van karakter en lengte.
Ga niet weg
De blog gaat deels over kanker. Nee, klik niet direct weg omdat je geen zin hebt om over het onderwerp te lezen
Niet dat ik het onderwerp vrolijk kan neerzetten maar het kan wel leerzaam zijn om te lezen. Ik beloof, ik hou het zo luchtig mogelijk.
Terug in de tijd
Het is best bizar dat wij elkaar in 2010 pas leerde kennen want een deel van onze jeugd hebben we dichtbij elkaar doorgebracht.
Rondom ons 10e jaar kregen we beiden voor het eerst de diagnose kanker.
Roel een hersentumor en ik een tumor in het hoofd/hals gebied.
We lagen in hetzelfde ziekenhuis, zelfde verdieping en hadden ook dezelfde kinderartsen. Door de kankerbehandelingen voelde we ons nog zieker waardoor een kennismaking met de anderen kinderen op de verdieping er niet in zat.
Nadat we het hele pretpakket hadden gehad en ‘gezond’ werden verklaard konden we weer ons leventje oppakken.
Helaas was die gezondheidsverklaring maar voor korte duur en kregen we allebei opnieuw de diagnose kanker.
Roel al 2 jaar na zijn eerste diagnose en ik op mijn 25ste.
Als ik aan Roel vraag wat hij het moeilijkste aan die periode vond zegt hij “Dat ik te snel volwassen ben geworden en een groot deel van mijn jeugd heb gemist.”
Op zijn 27ste heeft hij met 3 anderen (ex)kanker mensen, de Mont Blanc beklommen.
“Het was zwaar, heel koud maar toen ik eenmaal de top had bereikt voelde ik mij ontzettend sterk. Een overwinning waarbij veel emoties die ik sinds mijn jeugd meedroeg eruit kwamen. Door de vreugde, vermoeidheid en emoties ben ik toen wel even van mijn stokkie gegaan”.
Een ander gezicht
Als de arts je schoon verklaart voelt dat natuurlijk ontzettend goed, maar dat wil niet altijd zeggen dat je op dezelfde manier verder kan leven als je voor die tijd deed. Behandelingen kunnen tijdelijke of blijvende veranderingen aanrichten, zowel lichamelijk als psychisch. Soms treden er pas jaren later effecten op die het leven opnieuw op z’n kop zetten.
Roel en ik hebben ook de nodige effecten van de behandelingen overgehouden. Veel van onze bijwerkingen zijn niet hetzelfde, wel hebben we beiden een gelaatsafwijking aan het hele gedoe overgehouden.
Bij Roel vond deze verandering al op zijn 11e plaats.
“Door de uiterlijke verandering was de stap naar het voortgezet onderwijs heel lastig . Contact maken met klasgenoten was moeilijk terwijl ik om mij heen veel groepjes samen zag . ”
Sinds ik op mijn 28ste ook een ander gezicht zie wanneer ik in de spiegel kijk, begrijp heel goed wat hij bedoelt en hoe ontzettend confronterend het kan zijn.
In onze samenleving lijkt het uiterlijk steeds belangrijker te worden en als je dan een ander uiterlijk hebt dan mensen gewend zijn wordt dat vaak als raar gezien. Uitzondering daarop vormen vaak de mensen met botox/fillers, die veranderingen worden als ´ mooi ´ gezien of iig wenselijk. Dat maakt mij verdrietig. Niet dat ik mijn koppie met zo’n cosmetisch gezicht wil ruilen maar omdat zij in de samenleving vaak zonder moeite worden geaccepteerd terwijl mensen met een ongevraagde verminking vaak raar worden aangestaard.
Het zegt veel over de samenleving waarin wij leven.
Gedrag en woorden kunnen pijn doen maar als je je bewust bent wie je bent, welk pad je bewandelt ,weet wat je onderweg allemaal bent tegengekomen en doorheen bent gegaan, stelt een domme actie van een ander geen fuck voor.
Geniet, leer en deel liefde.
Recent is Roel gestopt met werken vanwege lichamelijke klachten die worden gediagnostiseerd als ´latere effecten van kanker en behandelingen´.
Als ik vraag hoe hij hier mee omgaat krijg ik het volgende antwoord: “Ik heb mijn werk als leuk ervaren en mis het ritme wat ik dagelijks had. De pijn die ik voel en de reactie van mijn lichaam hierop is niet prettig. Ik moet een nieuwe manier vinden om hier mee om te gaan. Op momenten dat de pijn stabiel is doe ik graag iets creatiefs om mijn hoofd leeg te maken, zoals vanmiddag schilderen bij Jacky ”.
Ik heb het al vaker gezegd: creativiteit geeft vrijheid:)