Ken je dat gevoel van trots, dan weet je hoe fijn het voelt.
Een gevoel dat bij mij kan ontstaan wanneer ik iets overwin, iets heb gedaan wat buiten mijn comfort zone ligt, een verbetering voel of als ik iets mooi vind van mezelf, of van een ander.
Shinen
Met trots kan ik zeggen dat ik voor de tweede keer in één jaar sta te shinen met vier van mijn schilderijen tussen andere kunstenaars. Dit keer in kunstboek ‘European Contemporary Artist’.
In de kunstwereld ben ik een groentje, kom ik net kijken en is er voor mij nog ontzettend veel te ontdekken en te leren. Experimenteren vind ik het leukst en geeft regelmatig een verrassend effect op het schilderdoek.
De laatste twee jaar heb ik veel kunstenaars ontmoet tijdens exposities en via Instagram, maar de allereerste kunstenaar die ik heb ontmoet was in 1999 tijdens een creatieve beurs waar ik met zelfgemaakte sieraden stond en zij met schilderijen, prachtige stillevens en portretten.
Haar werk kreeg nog meer specialiteit doordat zij niet met haar handen maar mond schilderde. Een techniek die veel geduld en doorzettingsvermogen vraagt. Door een verlamming vanaf haar schouders was zij niet instaat om met haar handen of voeten te schilderen en had zij haar penseel “ vast” in een speciaal mondstuk.
Boekentip
Afgelopen maand heb ik het indrukwekkend autobiografisch boek ‘My left foot’ van Christy brown gelezen.
Christy brown (1932-1981) was een dichter, schilder en schrijver.
Kort na zijn geboorte wordt er een ernstige hersenverlamming bij hem gediagnosticeerd waardoor hij bijna niet kan praten en bewegen.
In die tijd was er nog niet veel bekend over deze ziekte, artsen namen aan dat hij ook een verstandelijke handicap zou hebben en adviseren om hem in een instelling te plaatsen.
Zijn moeder besluit om hem bij zich te houden, zorgt voor haar zoon en praat veel met hem.
Als Brown 5 jaar is pakt hij met zijn linkervoet een stukje krijt op en krabbelt er een teken mee.
Zijn moeder leert hem het alfabet, woorden spellen, lezen en hij leert met zijn linkervoet schijven.
In zijn tienertijd wordt hij zich meer bewust van zijn anders-zijn en vooral van wat hij niet kan. Dat brengt hem in een depressie. Brown ontdekt dat hij ook kan schilderen met zijn linkervoet en stort zich op het schilderen.
Zijn schilderijen worden steeds beter en zijn later niet te onderscheiden van iemand die met de hand schildert.
Als hij op zijn 17e dokter Robert Collis ontmoet neemt zijn depressie af.
Dokter Collis behandeld kinderen met hersenverlamming en heeft een bewegingsprogramma voor hen opgesteld.
Hij moet beloven om zijn linkervoet niet meer te gebruiken. Dat is moeilijk want dat is het enige wat hij heeft. Maar juist door het gebruik van zijn linkervoet heeft hij andere spieren verwaarloosd en een ongebruikelijke houding aangenomen.
Dankzij de behandeling leert Brown lopen en praten.
Indrukwekkend hoe het Brown lukte, zijn allergrootste houvast los te laten.
De onzekerheid over wat het zou opleveren te weerstaan en zo ontzettend bijzonder wat het hem uiteindelijk opleverde.
Omdat het zo leerzaam is: een echte aanrader!