Deze week werd ik geconfronteerd met mijn slechte zicht, gehoor en spraak in één situatie.
Mijn directe omgeving en ik zijn ondertussen gewend aan mijn toeters en bellen waardoor ik regelmatig bij ontmoetingen met mensen die verder bij mij vandaan staan vergeet dat het bij mij anders is.
Afspraak KNO
Vaak heb ik dezelfde KNO arts, waar ik blij mee ben, want bij een nieuwe arts wordt vaak een groot deel van mijn nogal veelomvattende medische verleden opgerakeld. Daarbij blijft het cameraatje waarmee in de neus en keel wordt gekeken dan vaak langer dan gebruikelijk in mij. Waarschijnlijk omdat het voor velen die het voor het eerst zien een kunstwerk is.
Dit keer was mijn eigen arts afwezig en had ik een afspraak bij dokter Kers.
Met mondkapje op (wat niet in het voordeel werkt als je al moeilijk verstaanbaar bent) vertel ik de dame achter de balie dat ik een afspraak heb bij dokter Kers.
Omdat ik geen reactie van de dame hoor/zie, herhaal ik nogmaals op mijn ‘best’ dat ik om 13 uur een afspraak heb bij dokter Kers.
Nog steeds kan ik geen geluid of gebaar uit de vrouw halen en begin ik voor de derde keer in een hardere toon en in een paar woorden naar de vrouw te communiceren ‘KERS, 13 UUR!’
Ineens hoor ik een stem zeggen “Ja, Jacky je bent goed op tijd.”
‘Huh’ is mijn zicht en gehoor meer achteruit gegaan, gaat er door mij heen omdat ik de balie-dame naar mijn idee geen computer check zie doen, eigenlijk heeft zij helemaal nog niet bewogen maar weet wel mijn voornaam.
Uit verbazing doe ik mijn hoofd een stukje dichter naar haar toe en vraag of ik in de wachtkamer mag gaan zitten waarop ik opnieuw een verrassende reactie krijg. “Dat is niet nodig, je mag meteen met mij mee lopen” hoor ik iemand zeggen.
‘Huh’, mag ik met de dame achter de balie mee lopen, de dame die nog steeds geen beweging heeft gemaakt of … FUCK!
Laat ik mijn focus eens verbreden en om mij heen kijken.
In mijn dode (blinden/dove)hoek staat een vrouw mij vrolijk aan te kijken.
“U bent zeker dokter Kers?” vraag ik op een stoere toon om niet te laten merken hoe ik mij van binnen voel.
Niets is wat het lijkt
Terwijl ik met dokter Kers meeloop lukt het niet om mijn lach binnen te houden en vraag ik mij af of er uit deze actie een diagnose gesteld gaat worden, wat voor een diagnose en of die in mijn medisch dossier terecht komt.
Voor mij was het een leerzaam moment.
Als slechtziende ben ik gewend om de persoon tegen wie ik praat aan te kijken zodat ik geen geluid of beeld van die persoon mis.
Maar als slechthorende is het niet altijd duidelijk waar het geluid vandaan komt en moet je soms wel om je heen kijken.
Mijn diagnose over dokter Kers: zeer vriendelijk maar mag iets sneller overgaan tot actie.