Zoals je misschien had gemerkt was het stil op mijn blog. De afgelopen tijd was druk, waardoor ik er niet aan toe ben gekomen. In deze blog een samenvatting van de afgelopen weken.
Ik begin met (voor mij) slecht en eindig met leuk nieuws.
Vanuit gevoel en op gevoel
Mijn zicht is nog steeds waziger als voorheen. In de blog ‘onscherp’ vertel ik dat de 15% die ik normaal zie is verslechterd. De aanleiding is nog steeds onduidelijk. Één afdeling, vier artsen verder, met allemaal verschillende meningen over wat de oorzaak zou kunnen zijn.
Bij het laatste bezoek ben ik doorverwezen naar de afdeling hulpmiddelen. Heel praktisch maar niet een afdeling waarnaar ik doorverwezen wil worden. Verder mag ik vier maanden weg blijven voordat ze ‘de ontwikkeling’ onder de loep gaan nemen. Om die reden ga ik naar een ander ziekenhuis voor een tweede mening.
Mijn gevoel zegt dat het verstandig is om een check te doen in een ander ziekenhuis. Misschien wordt het er niet duidelijker op maar 4 maanden afwachten vind ik onverstandig.
Ik volg hierin mijn gevoel en doe ook steeds meer op gevoel.
Niet dat mijn oog helemaal is uitgeschakeld maar ik wel besef dat de situatie nog verder kan verslechteren. Om die reden wil ik alvast meer mijn gevoel trainen.
Schilderen in mijn atelier doe ik de laatste twee maanden veel minder.
Steeds vaker zie ik te weinig om te schilderen zoals ik dat gewend ben. De inspanning is te groot en soms, misschien daardoor, is de motivatie weg. Om die reden vertrek ik binnenkort uit mijn atelier en ga thuis schilderen op momenten dat het kan. Ik wil mij meer gaan focussen op gastlessen geven, schrijven en mijn komende boek.
Verbloemen
Verbloemen is de naam van mijn autobiografie die binnenkort verschijnt.
Ik heb voor de titel gekozen omdat ik sinds de medische behandelingen een deel van mijn gezicht verbloem voor de buitenwereld. Door een haarlok dat de rechterkant van mijn gezicht verbergt.
In een korte tijd laten bloemen zien hoe snel het leven gaat, zijn bloemen zowel kwetsbaar als sterk en komen deze aspecten veel terug in mijn verhaal.
Het werk van de vormgever is klaar en de volgende stap is het drukken van de boeken.
Super leuk en ook spannend. Wat ook spannend was, was het maken van de cover.
Ik sta er zelf op!
Het (on)perfecte plaatje
Achter de camera schiet ik graag foto’s van mijn schilderijen en neem mijn fototoestel vaak mee de natuur in. Iets wat ik in de natuur niet goed kan zien, zoom ik in en bekijk de foto’s later terug op groot scherm voor meer details.
Mijn relatie met de camera verandert wanneer ik niet meer achter maar voor de camera sta.
Terwijl sommigen mensen niets liever doen dan selfies nemen, raken anderen juist in de stress bij het idee om op foto vastgelegd te worden. We zien onszelf vaak vanuit de spiegel en zijn aan dat beeld gewend waardoor we vergeten dat we meerdere gezichtsuitdrukkingen hebben.
Op foto’s zien we onszelf wel vanuit andere hoeken en dat kan een verrassend en/of confronterend effect hebben.
Het is niet dat ik mezelf verschrikkelijk vind, ik ben eerder trots op mezelf, na alles wat ik heb meegemaakt. Maar door alle noodzakelijke ingrepen aan mijn gezicht is er wel een groot verschil ontstaan tussen het beeld dat ik van mezelf heb en het beeld dat wordt vastgelegd op camera.
Ondanks dat ik niet graag voor de camera sta, heb ik wel besloten om zelf op de cover van mijn boek te staan, dus was het tijd om de relatie met de camera aan te gaan.
Vergeleken met de gastles van een aantal weken terug ‘7 kleuren (schijt)’, zou je denken dat 1 fotograaf geen vrees meer doet. Maar juist de fotograaf kijkt en zet je vast op beeld.
Ik weet hoe ik op de cover wil staan, waardoor er weinig poses nodig waren en het niet lang duurde.
De fotograaf was super en de foto is het perfecte plaatje voor de cover van mijn boek.
Voor de komende blogs laat ik mijn oog toestand graag voor wat het is en schrijf er alleen over wanneer er een duidelijke verandering is. Ik hoop weer meer creatieve blogs te gaan schrijven met meer variatie en hou jullie op de hoogte over mijn boek.