Vorige week ben ik verwend door lieve vriendin Muriel.
Zij had voor ons een natuurhuisje in Brabant gereserveerd om een aantal dagen te vertoeven.
We gaan wel vaker naar een natuurhuisje, zo’n plekje met alleen maar groen, beestjes en rust.
Dit keer verbleven we iets dichter bij de bewoonde wereld, al voelde we ons al snel helemaal weg van het dagelijks leven.
Het geluid van de haan maakte mij wakker en kreeg het voor elkaar om mij ook direct uit bed te halen. Thuis druk ik meerdere keren de snooze knop in voordat ik traag mijn bed uitkom.
Het schuine dak van het huisje staat laag waardoor zelfs ik ‘áls kleine meid’ gebukt naar het houten trapje loop. Het trapje doet mij denken aan de oude zolder trap die in mijn jeugd bij mijn ouders stond. Ook al zie ik het niet, ik voel dat Muriel vanuit bed gefocust luistert en zich waarschijnlijk afvraagt of ik zonder te vallen beneden kom.
Als ik met beide benen de grond raak sta ik in het kleine huiskamertje. Ik schuif de gordijnen open. Zeven kippen lopen rond en als ik door het andere raam kijk zie ik grote en kleine paarden op een veld staan. Hinniken, kukelen en kraaien, het klinkt fantastisch en ook de paarden lucht die ik gister niet aantrekkelijk vond, begin ik lekker te vinden.
Tijdens het wandelen hoor ik Muriel regelmatig zeggen welke boom en plant we passeren en wijst ze enthousiast verschillende kanten op om een vogel, vlinder of ander beestje aan te wijzen. Voor mij is alles groen, de structuren van het groen zie ik niet net als de beestjes.
Muriel speelt steeds beter in door meer details toe te voegen. Natuurlijk zijn er ook momenten dat het slechte zicht vergeten wordt en dan gaat het bijvoorbeeld zo: ‘Kijk, die zwaluw heel ver weg vliegen’ , waarop ik alleen maar kan zeggen ‘Ja, heeeel ver weg.’
Naast wandelen en luieren in het zonnetje zijn we gaan brainstormen over de komende boekpresentatie en hoe mijn boek ‘Verbloemen’ te promoten. Wat komt het allemaal al dichtbij en wat komt er een boel bij kijken. 26 juni vieren we de lanceren middels een boekpresentatie. In de volgende blog zal ik meer vertellen over mijn boek getiteld: “Verbloemen”
Na mooi weer neemt de kans op onweer toe, iets waar ik van kan gaan flippen.
Het ergste is dat ik mij bewust ben van het geflip maar er geen controle over krijg. De dag waarop buienradar aangeeft dat er in de middag gedonder komt, is ook de dag dat wij het huisje gaan verlaten. Muriel gaat nog even verder hoppen door Brabant en ik ga met de trein richting huis. Heel vroeg, in de hoop om voor het drama thuis te zijn.
Terwijl de trein in beweging komt, wordt de lucht steeds grijzer en veroorzaakt de stress voor onweer gedonder in mijn buik. Ik zet mijn ouderwetse koptelefoon op en open de podcast van Marc Marie en Aaf op mijn telefoon. Een podcast vol heerlijk gelul wat mijn spanning misschien doet afnemen.
Jeetje, wat staat het geluid toch zacht of ben ik slechter gaan horen? Het volume staat op zijn hardst. Ondanks dat ik het niet goed versta sluit ik mijn oog, zak wat onderuit en luister naar het aanstekelijke lachje van Marc Marie.
Ik voel een hand op mijn onderarm en kijk wie dat doet. De arm is van een man die iets tegen mij zegt.
Ik versta hem niet door het geklets van Marc Marie en Aaf en de afsluiting van de koptelefoon.
Ik druk de app op pauze en doe mijn koptelefoon af. De man is aan het lachen en ik vraag hem wat er te lachen valt. ‘Mevrouw, het zal zowel voor u als voor de rest in de coupe fijn zijn als u de koptelefoon aansluit aan uw telefoon’.