Niet alleen in mijn boek ‘Verbloemen’ deel ik persoonlijke momenten. Ook in mijn blogs plaats ik met enige regelmaat een persoonlijk verhaal. Een verhaal waarin voor mij een les zit en ik hoop voor jou ook.
Mijn fietsbanden glijden over het dunne laagje zand op de weg en voordat ik een poging kan doen om mezelf te beschermen val ik hard met mijn hoofd op de grond.
Draaierig lig ik met mijn gezicht op straat.
Pijn voel ik niet. Door de behandelingen in 2008 tegen kanker is een groot deel van de zenuwen aan de rechterkant van mijn gezicht uitgeschakeld en verminkt geraakt, en juist die kant heeft het hardst de grond geraakt. Dat ik niets voel betekent niet dat er geen schade is.
Terwijl ik op de bestrating blijf liggen schuif ik mijn hand naar de gevoelloze plek op mijn gezicht, kijk naar mijn hand en zie bloed. Er gaat een rilling van schrik door me heen, terwijl ik langzaam op mijn knieën ga zitten en mijn handen voor mijn gezicht doe.
Ik hoor twee mannenstemmen mijn kant op komen met de vraag of het goed gaat. Ik reageer met ‘weet ik niet’ en blijf stil zitten. ‘Mevrouw, wilt u even de handen van uw gezicht halen, dan kunnen we zien of het ernstig is’
Ik wil mijn handen niet weghalen. Ik weet dat ik bloed en mijn kapsel waarmee ik altijd een deel van mijn verminking verbloem in de war zit.
‘Wilt u alstublieft uw handen even weghalen?’ vraagt de man nog eens.
‘Jullie weten niet wat ik verstop, ik ben verminkt’ zeg ik snikkend.
‘Dat valt waarschijnlijk wel mee, mevrouw. We willen u helpen’.
Langzaam beweeg ik mijn handen naar beneden en hoor de eerste reactie bij me binnenkomen. ‘Kanker, ik schrik mij kapot’.
‘Bedankt voor je stimulerende reactie, dat helpt’ zeg ik tegen de man die op dat moment een por in zijn zij krijgt van de andere man. Ik begrijp zijn reactie. Hij ziet niet alleen een verwonding van de val maar ook de gevolgen die door kanker zijn veroorzaakt. Geen oog, oogkas, een flinke deuk in de wang en een groot litteken.
Kwetsbaar
Terwijl vier ogen gericht zijn op mijn verminking voel ik mij naakt. Ik laat iets zien wat ik liever voor mezelf houd. Het is geen schaamte maar uit ervaring weet ik dat een gelaatsafwijking gezien kan worden als choquerend, lelijk of zielig, waarna er opmerkingen of vragen komen. Zolang ik een deel kan verbloemen word ik minder geconfronteerd met reacties en opmerkingen.
Als ik aangeef dat een ambulance niet nodig is word ik door één van de mannen schoon gedept met water en tissues.
Daarna schik ik mijn haarlokken weer voor mijn verminking, sta langzaam op en voel aan mijn lichaam dat ik hard gevallen ben.
‘Kan je echt wel lopend naar de huisarts, wil je geen lift?’ Ik wil alleen zijn en loop met mijn fiets die door de val ook een zichtbare afwijking heeft gekregen, richting de huisartsenpraktijk, dat zo’n tien minuten lopen is.
De huisarts stuurt mij door naar het ziekenhuis waar ze voor de zekerheid een tetanusvaccin en antibioticakuur geven. Er wordt een scan gemaakt om te zien of er niets gebroken is. Gelukkig geen breuken.
Van verbloemen naar bloeien
Als ik in de avond voor de spiegel sta haal ik mijn haren uit mijn gezicht.
Ik ben behoorlijk toegetakeld vandaag. Naast de beschadiging die ik al jaren meedraag, heb ik er nog flinke schaafwonden en blauwe plekken in mijn gezicht bij gekregen.
Met bewondering en zonder oordeel kijk ik naar mijn spiegelbeeld.
Ervaringen zorgen dat je iets te vertellen hebt.
Sta voor wie je bent!